بله داشتم می گفتم که بر می گردم دوباره و برگشتم با چشمای مثل وزق وغ زده بیرون و پلکهای پف کرده از گریه و بدنی کرخت از اعصاب خرابم و یه کله که حس می کنم شبیه گونی سیب زمینی شده و ایضا حس شدید رفتن در لاین دلسوزی برای خودم و کلا بنده الان حس می کنم که هیچ کس به اندازه من بد شانس نیست و خسته و نا امید نیست 

سها روی بنده را برای بار هزارم کم کرد و این کم کردن رو اصلا شبیه دفعه های پیش نیست  چون باعث شد یک ساعت تمام دهنم رو فشار بدم تو بالش و جیغ بزنم و گریه کنم از دستش چون سه ساعت بی وقفه داشت گریه می کرد و جیغ می کشید و با هیچی آروم نمیشد و داروش رو نمی خورد و غذاش رو نمی خورد و  منو می زد و خلاصه آخر بچه حرص در آر شده بود منم که قاطی خلاصه که کم آوردم

دارم فکر می کنم به اینکه کاش حد اقل انقدر ارزش داشتم که مییومدی یه نوازش کوچولو مهمونم می کردی بعد اون همه گریه  لعنتی