من نشستم لیوان چایی به دست به این فکر می کنم که چرا با اینکه وقتی با یکی صمیمی میشم دیگه میشم  یعنی هر چی دارم و ندارم رو می گم فکر بعدش رو نمی کنم  چرا اینجوری ام

یعنی انقدر این صمیمیت زیاد میشه که بعد که یه مدت می گذره حالم رو به هم میزنه یعنی می بینم طرفم انقدر که من تو دوستی باهاش پیش رفتم پیش نرفته حس می کنم دارم خفه میشم چرا من بلد نیستم درست حرف بزنم یعنی چرا از عشوه و اینا خبری نیست چرا مثل لاتهای کوچه بازار حرف میزنم یعنی من چه گناهی کردم که یه عمری رو اون قبلنا با یه آدم عوضی کوچه بازاری دم خور شدم

که هر چی تلاش می کنم که به جای تو بگم شما نمی تونم یه دفعه خب از دهنم در میره میگم تو

بعد نگاه می کنم میبینم خب کسی که من اینجوری راحت می خوام بی شیله پیله باهاش حرف بزنم کلاس میزاره برام و از خانواده اش و چه می دونم دیسیپلینی که نداره صحبت وسط میکشه خب حرص می خورم کلا چون به نظر من هر کی هر چی نداره بیشتر به داشتنش تظاهر می کنه

یا یه دفعه که قاطی می کنم از دست بعضی ها داد میزنم بابا ولم کن  آخه چرا مته به خشخاش میزاری( نمی تونم بگم عزیزم من الان حوصله ندارم میشه بعدا با هم صحبت کنیم ) خب من که اینجوری میگم باید هم منتظر باشم بهم بگه ببخشید شب بود سیبیل هات رو ندیدیم آقا لاته  

خلاصه خیلی بده که آدم زبونش اینجوری که مال ما عادت کرده عادت کنه خیلی هم بده یعنی نه بد باشه جامعه نمی پسنده  یاد اون موقع ها مییفتم که باشوهرم نامزد بودیم پلیس بهمون گیر داد و یه سه چهار ساعت نگهمون داشت من خیلی خودم رو نگه داشتم هیچی نگم اما آخرش که اومدیم بیرون گفتم   دهن سرویس عوضی  خیلی عقده ای بود

یادمه شوهرم سر این یه کلمه حرف سه روز باهام سر سنگین بود  خب بده دیگه

دعامی کنم یه کم حرف زدن یاد بگیرم که هی تپق نزنم وقتی می خوام یه کم با کلاس حرف بزنم