نمی دونم چرا از روزی که رفتم وب آخرین نسخه یک مرد  و دیدم همچین راحت و بی خداحافظی گذاشته و رفته

بعد هم جریان وب شهرزاد که خدا میدونه چقدر دوست داشتم طرز نوشتنش رو  اونجوری یه دفعه قاط زده  و بسته در و تخته ر و و رفته خدایی هر کاری می کنم حرفم نمی یاد

یه جور سر خورده گی در من ایجاد شده که ای بابا اینا که استاد نوشتن  بودن و چنان می نوشتن که

اگر حتی  در مورد توالت خونشون هم نوشته بودن آدم خودش رو دقیقا تو همون توالت می دید از بس که ملموس و دست یافتنی بود نوشته هاشون حالا یه دفعه می گن ما نویسنده نیستیم پس من چی باید بگم

نه که بگی اعتماد به نفس ندارم نه اصلا صحبت اینا نیست موضوع اینه که غمگین شدم خیلی بیشتر اونچه که تصور بشه

فکر اینکه فردا بیام لینک دونی رو باز کنم رو اسم های مورد علاقه ام  مثل شوکول  و ترنم و سید مهدی و اینا هم کلیک کنم یه دفعه به یه نوشته بر بخورم با این عنوان

من رفتم  روخر شیطون و پایین بیا هم نیستم و بای بای تا رو ز قیامت و د و تا چشم اینا منو تعقیب می کنه و از این صحبتاا

مثل وبلاگ نامه های باد که من عاشقانه نوشته هاش رو می خوندم و با هاشون تا خدا می رفتم

مثل علا که بنده خدا گیر افتاده

خدایی دلم گرفته شدید

بازم خوبه یه چند تایی تون هستید وگرنه می پوکیدم

پ ن

فیلم کتاب قانون زیبا بود مثل تمام کارهای پرویز پرستویی عزیز

پستچی سه بار در نمی زند و ( خب معلومه درنمی زند تا وقتی زنگ هست)  هم خب یه جورایی جالب بود اما نه از نظر موضوعش  بلکه از نظر شخصیت هایی که توش نقش آفرینی داشتن

فیلم آقای هفت رنگ فقط کر کر خنده است   من خیلی با این اوضاع روحی که دارم احتیاج داشتم به دیدن یه همچین فیلمی

فیلم  هیج کس با هیچ کس حرف نمی زند  با بازی خانم لاله اسکندری و اون یکی قیافه مظلومه که اسمش خاطرم نیست هم مزخرف بود  به قول یکی از دوستان حیف چشم بود

می بینی روزگارم شده دیدن فیلم  مخصوصا ایرانی