بعد از سه روز گفتیم حالا که این پسره یه کمی خوب شده بریم یه گشتی این اطراف بزنیم و یه قاب عکس خوشگل هم بخریم برا  عکسش که تازه دیروز از عکاسی گرفتم اما کاش نمی رفتم یعنی رفتنم از اول تا آخر دردسر بود و درد سر و بد بختی و سردرد

از بس که این پسره بهانه های بد می گیره و وقتی هم مریض باشه که دیگه اصلا میشه یه چیزی

جدیدا هم یاد گرفته که تو هر کاری خودش رو دخالت بده مثلا می خواد از صندلی خودش بیاد جلو و رانندگی کنه

یا وقتی خرید می کنم می خواد اون کارت اعتباری رو بکشه به دستگاه

این آخری هم که با همین کارهاش باعث شد  یه قاب عکس و یه جفت کفشی که براش خریده بودم و گذاشته بودم رو صندوق عقب ماشین   رو یادم بره و بیام بشینم با اعصاب خورد رانندگی کنم و یادم بره و کلا به فاک بدم بره قاب و کفشه رو از بس که جیغ میزنه وقتی داره گریه می کنه

الان هم تا مرز جنون عصبی ام