امشب از اون شبهایی که به اشکام اجازه دادم بیان پائین وقتی بغضم رو فرو می دادم که صدام در نیاد موقع گریه گوشهام کز کز می کردن  گلوم درد می گرفت از بس دلتنگم این روزها  شاید اگه میشد فقط یه سفر کوچولو داشتم به ایران حالم بهتر میشد

لعنت به این دنیا که به خاطر آسایش مجبوری از موطن و وطن و خانواده دور باشی خب این که اسمش آسایش نیست اگر هم هست دروغیه  گاهی شده سلول به سلول تنت یکی رو بخواد

الان من اونجوری شدم

سلول به سلولم خواهرم مینا رو می خواد خواهر آخریم  مهربون ترین موجودی که بتونی فکرش رو بکنی بعد دلم نسرین رو می خواد خواهر دومی ام که مثل یه فرشته پاک و معصومه و انقدر بهش تو زندگی ظلم شده که اصلا نمی تونی حدی براش متصور بشی

وبعد دلم مهربونی های خواهر بزرگه رو می خواد چقدر مادرانه محبت می کنه آه

لعنت به این سیمهای تلفن این اینتر نت های مسخره که حتی نمی تونم صداشون رو به خوبی بشنوم

و نه تصویر درستی ازشون ببینم

دلم می خواست الان تو محله مون می چرخیدم و هی میرفتم در خونه تک تک همسایه هامون که بااشک چشمشون راهی ام کردن برای این سفر همیشه گی

چند وقته آغوش ماردم وحس نکردم  چند وقته ته تغاری بابا نیستم  چند وقته ریش های زبر بابا رو حس نکردم تو گونه ها م که داد بزنم بابا یواش تر بوسم کن لپم سوخت

چند وقته داداشام رو ندیدم  چرا امشب انقدر دلم دستای داداش کوچیکه رو می خواد  چرا دلم شب نشینی های چند ساعته با زن داداش گلم رو می خواد

چرا امشب تنها آرزوم اینه که بشه همین فردا برم ایران برم تو بغل مامانم ساعتها اشک بریزم

برم مثل اون موقع ها صبح های زود پاهای یخم رو فرو کنم زیر لحاف داداش کوچیکه و تیشرتش رو بزنم بالا و کف پاهای یخم رو بزنم به کمرش بعد از صدای کفر در اومده و عصبانی اش هرهر بخندم

دلم برای قبر شهدای گمنام بزرگراه بسیج تنگ شده روی اون تپه که هواش فرق داشت با همه جای شهر

دلم شهر بازی می خواد  دوست دارم برم پارک ارم همه وسایل برقی هاش رو سوار شم و انقدر جیغ بزنم که گلوم پاره بشه

اصلا دلم تهران رو می خواد با همه دود و دمش

دلم فلافل های ممد بندری رو می خواد دلم دوغ آبعلی می خواد دلم اسکی تو پیست آبعلی می خواد

برم بابا دارم هذیون می گم انگاری

بیچاره شما چه گناهی کردید که دل من امشب هوایی شده